پنج کشور در جهان وجود دارند که رتبه نخست را در زمینه آموزش ابتدایی، دارا هستند، و رتبه‌بندی این کشورها بر اساس ضریب همبستگی پیرسون در خصوص آموزش، مهارت‌های شناختی و پیشرفت تحصیلی جهانی صورت گرفته است، که به نوبه خود، برتری کشورها را بر اساس چندین آزمون بین المللی تعیین کرد، از جمله:

– آزمون بین المللی پیشرفت سواد خواندن و نوشتن (پر)

– سنجش روند بین المللی آموزش ریاضیات و علوم (تیمز)

– برنامه بین المللی ارزیابی دانش آموزان (پیزا)

رتبه‌بندی ده کشور برتر بدین ترتیب است: كره جنوبي رتبه نخست، ژاپن در رتبه دوم، پس از آن سنگاپور در رتبه سوم، هنگ‌كنگ در رتبه چهارم، اما فنلاند پس از آنکه در سال های گذشته در صدر قرار داشت، در مرتبه پنجم قرار گرفت، بریتانیا رتبه ششم را به خود اختصاص داد، و پس از آن کانادا در رتبه هفتم جای دارد، بعد از آن هلند در رتبه هشتم، ایرلند در رتبه نهم، و لهستان در رتبه دهم قرار دارد.

بر حسب نتایج فوق الذکر ملاحظه می‌کنیم که چهار کشور از شرق آسیا در صدر این رده‌بندی قرار دارند و چهار رتبه نخست آن را به خود اختصاص داده‌اند. و پژوهشگران بر این باورند که دلیل پیشرفت کشورهای شرق آسیا ناشی از هماهنگ بودن وضوح اهداف و نظام آموزشی می‌باشد و همچنین آزمون‌هایی که توانایی دانش‌آموزان در درک و کاربرد برنامه درسی را به روشنی می‌سنجند.

در اینجا از روح نظام‌های آموزشی کشورهایی که به پنج رتبه نخست رده‌بندی دست یافته‌اند، مطلّع خواهیم شد؛  و سپس از تجربیات، برنامه‌ها و ایده‌های آموزشی آنها استفاده می‌کنیم تا از روح تخطی‌گری و عقب‌ماندگی و جهلی که ما را از عرصه تمدن و پیشرفت دور می‌کند، رهایی یابیم

طرح درس روزانه بر اساس برنامه درسی ملی با رویکرد درس پژوهی

فعالیت های قبل از تدریس

یکی از راه‌های ایجاد احساس امنیت در کودکان ایجاد رابطه سالم بین والدین، کودک و مدرسه است.

در این مقاله احساس امنیت در دو گروه سنی 3-4 سال و 6-7 سال به بالا مورد بررسی قرار می‌گیرد.

احساس امنیت از بدو تولد در نوزادان شکل می‌گیرد و این موضوع از رابطه و وابستگی نوزاد ابتدا و سپس با پدر و دیگر اعضاء خانواده نمود پیدا می‌کند، بعد از آن در سنین 3-4 سالگی مفهوم ارزشی خانواده و مثلث امنیت در ذهن کودک شکل می‌گیرد. این مثلث از سه بعد مهم کودک، پدر و مادر ساخته شده است و زمانی که هر کدام از این ابعاد در نقش حامی یکدیگر باشند، می‌تواند امنیت روانی و روحی را به طور کامل در کودک ایجاد کند. به عنوان مثال بدگویی مادر از پدر در حضور کودک یا توهین پدر به جایگاه و شخصیت مادر می‌تواند اثرات مخرب تربیتی در کودک داشته باشد. ایجاد حس عدم امنیت و در پی آن اضطراب‎ها ، ناآرامی ها ، بد خوابی ها در دوران کودکی و بعد آن بدبینی به جامعه و در بزرگسالی اتفاق می افتد. برخی روانشناسان این رفتارهای مخرب را نوعی به حریم کودک می‌دانند و اثرات غیر قابل جبرانی را برای آن ذکر می‌کنند.